ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ । Pehila Prakaash (First Reading) of Sri Guru Granth Sahib Ji...

Gurbani is the Word of God. Vahiguru revealed His Word through the bodies of 6 Gurus, 6 Bhagats (devotee-saints), 11 Batt (poet-saints), and 3 Sikhs. Although there are 35 bodies through which Gurbani was revealed, the author or voice speaking in all the revelations is the one and the same. Truly, Vahiguru is the author, the one who is speaking. 

When Gurbani was revealed, each Guru or Bhagat would write down the Bani (Word) in a Pothi (small scriptural volume). Guru Nanak Dev Ji used to keep his Pothi with him on his travels. This is evidenced by Bhai Gurdaas Ji who writes about Guru Nanak Dev Ji visiting Mecca as follows:

ਪੁਛਨਿ ਫੋਲਿ ਕਿਤਾਬ ਨੋ ਹਿੰਦੂ ਵਡਾ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨੋਈ  ।

"They asked Baba Nanak to open and search in his book whether Hindu is great or the Muslim."
(Vaar 1, Pauree 33)

Guru Arjan Dev Ji did the task of gathering all the written revelations of the previous Gurus and Bhagats. Bhai Mohan Ji, the son of Guru Amar Das Ji, had the Pothis of the previous Gurus. After accepting the request of Guru Ji, Bhai Mohan Ji brought these Pothis to Amritsar on a Palki Sahib (palanquin) with full-respect.

 After receiving this Pothis, Guru Arjan Dev Ji dictated all the Bani and Bhai Gurdaas Ji did the task of scribing it in a single-bounded scripture. To remind humanity that the author of Bani is the One, regardless of whose body the Gurbani was revealed. For this reason Bhagat Bani is given the same respect and authority as the Bani revealed through the Gurus. This task was completed on 31st August 1604. This single-bounded scripture was called 'Aad Granth Sahib' and 'Pothi Sahib'. 'Aad' means the beginning or first. As this scripture was the first form of Sri Guru Granth Sahib Ji, as the final form was given by Guru Gobind Singh Ji, it was called the 'Aad Granth Sahib Ji'.

On 1st September 1604, Guru Arjan Dev Ji brought Sri Guru Granth Sahib Ji (Aad Granth Sahib Ji) to Sri Darbar Sahib to have it installed on the holy-throne. Baba Buddha Ji was chosen to carry the Holy-Volume and Guru Ji waved the royal-whisk over it to show the respect of a king. 

The Prakaash (opening) of Sri Guru Granth Sahib Ji was performed, followed by a Hukamnama (holy-reading). At this point Guru Arjan Dev Ji sat on the floor. Since this time, whenever Guru Granth Sahib Ji was installed on the throne, the Guru would always sit on a lower platform to show that Gurbani is more important than the physical body of the Guru. The same things done today to show respect for Sri Guru Granth Sahib Ji were actually practised by Guru Arjan Dev Ji.

Guru Arjan Dev Ji used to live with his family at Gurdwara Guru Ka Mehal in Amritsar. However, after the first Prakaash of Sri Guru Granth Sahib Ji, Guru Arjan Dev Ji slept in the same place where Sri Guru Granth Sahib Ji was kept for rest. The place were Sri Guru Granth Sahib Ji was kept for rest was called 'Kottha Sahib'. In this place, Guru Ji placed Sri Guru Granth Sahib Ji on bed, whilst he himself slept on a sheet laid out on the floor. This was the ultimate humility of the Guru. Guru Ji showed the faithful how to respect and honour Gurbani and how never to forget how important Gurbani and the scripture containing Gurbani is.

Today in Sikh History: 30th August

In Sikh history, 30th August marks the extraordinary martyrdom of an extraordinary Singh. “Anokh” means extraordinary. On 30th August 1987 Bhai Anokh Singh Ji Babbar was martyred by the then Punjab Police. According to the written account of his martyrdom in the book “Te Deeva Jaagda Rahegaa” (written by Bhai Amardeep Singh Amar), every bone of Bhai Anokh Singh Ji’s body had been broken through torture, yet the saintly-lion kept chanting God’s Name, “Vahiguru”. Bhai Sahib awoke from consciousness to see darkness, to later realise that the barbaric torturers had ripped out both of his eyes. When he asked the prison guard what the time was, he replied “7.15pm”. Bhai Sahib said, “time for ‘Rehraas Sahib’ (name of the evening Sikh prayer)”. Bhai Sahib began reciting Bani (sacred prayer). 

On completing the Bani, he wanted to stand for Ardaas (standing prayer) but unable to as they had tortured him so badly. Whilst sitting he prayed to Vahiguru that he was blessed to have had such a peaceful and happy day passing in His Divine-Will and may the night also pass happily in His Will. Not being able to tolerate Bhai Sahib reciting “Vahiguru” over again, the torturers cut off Bhai Sahib’s tongue.

Scene from movie 'Toofan Singh' depicting Bhai Anokh Singh Ji Babbar's martyrdom

 

A true example of a saint-soldier who never gave up on his Nitnem (daily prayers) or Simran (meditation upon the Lord’s Name) even when faced with the most evilest tortures imaginable. Bhai Sahib’s shaheedi (martyrdom) shows the extremes of humankind. On one end the tortures show how low humankind can go in cold-heartedly destroying life. On the other hand Bhai Anokh Singh shows how amazing humankind can be in being selfless in happily risking and sacrificing one’s life to protect and defend others.

“Dhan Guru, Dhan Guru Ke Pyaare” (blessed is the Guru, and blessed are the Beloveds of the Guru). The spiritual life, seva (selfless service) and shaheedi (martyrdom) of Bhai Sahib will continue to inspire the lovers of humanity and God.🙏🏻.

ਰਖੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਅਤੇ ਸਿੱਖੀ ~ The festival of Rakhri and Sikhs...

"I just want Baba Ji's prize..."

Every Monday, there is a children's class at my local Gurdwara Sahib. Before the school summer-holidays began, I told the children that whoever has a shower and reads or listens to Japji Sahib before they have breakfast during the 6 week holiday period will get a prize. I explained that I will give them the small prize, and the big prize will be given by Guru Ji (i.e. Guru Sahib's blessings).

This Monday, at the end of class, one young girl, aged 7, with her mother and sister stayed behind to talk to me. The girls' mother shared that usually she struggled to wake up her 7 year old daughter to go school and she always asked for some more time to sleep. She said, "However, during these holidays, I have been shocked how I just need to say one time about waking up and she will jump out of bed and say 'Vahiguru time'." Her mother explained that she has a shower herself everyday in the holidays and has then come up to her and said, "Mum, its Vahiguru time." Her mum will sit with her and read Japji Sahib, whilst she listens, followed by an Ardaas, and then they have breakfast.

When her mum mentioned prizes. Her 7 year-old daughter said, "I don't want Bhaji to give me a prize. I just want Baba Ji's (Guru Nanak Dev Ji's) prize." Her mum asked, "What prize do you want from Baba Ji?" She said, "I want Baba Ji to give me a huggy-hug!" Her mum became emotional and was taken aback by what prize the child wanted for waking up in the morning and listening to Japji Sahib. The 7 year-old went on to say, "But mum, as Baba Ji is invisible and we can't see him... will Baba Ji able to give me a huggy-hug?" 

I looked at 7 year-old with her smile and thought of her innocent love she had for Guru Sahib and said, "I am sure, Guru Sahib will give you a very big huggy-hug, if that's what you want!"

Bibi Gur Kaur reciting a Dharmik Geet in December 2018

"You're a Sikh, right?"...

On Sunday 28th July, after having spent a week at Camp Jeevan in Fresno (California), I was flying back home to the UK. My flight from Fresno to Los Angeles had been delayed for some reason and there was a chance I would miss my connecting flight back to the UK.

When I arrived at Lose Angels airport, I had to literally run to the boarding gate for my connecting flight. I was last passenger to board the plane. As I entered the plane, a white-woman flight attendant, who looked like in early 50s, welcomed me and said, "How are you Sir?" Whilst catching my breath, I said, "I am feeling out of breath! I have just ran to get on this flight." 

With a warm smile the lady said, "You're a Sikh, right?" I was taken aback that the flight attendant knew I was Sikh (considering it was America!). I replied, "Yes, I am a Sikh." She smiled back and said, "Great. So nice to see you.... Sat Kartaar!" I was thinking "Did I hear her correctly?... Did she just say 'Sat Kartaar' ("True is the Creator Lord" - a phrase from Gurbani)?" Then she enthusiastically said, “Aah! I love Keertan (the singing of Gurbani)!” I replied, “You know of Keertan?” She said, “Yes I can get enough of it. My iPod is full of Keertan.” I had to go and take my seat, so I said, "It would be nice to catch up with later on the flight."

I took my seat, which was right in the far end of the plane. Then the same flight-attendant came to my seat and said, "Hi Sir! Look at this..." She got out her iPod. She said, "I only listen to Keertan. I don't like listening to anything else.... It is so relaxing and uplifting." I was so happy to see how this lady, who was a non-Sikh, had been touched so much by Gurbani Keertan. She then had to go somewhere else before the flight took off.

After having a good sleep, I thought it was time for "Amrit-Vela" (the nectar hours/ early hours before dawn), so I got up and walked towards the toilets to wash my face. As I got near the toilets, the flight attendant I had been early talking to was sitting nearby. She said, "Hi". We started talking. I asked her, "How did you discover Keertan?" 

She replied, "I actually learn Yoga. Through my Yoga lessons I got introduced to Keertan but Yoga teacher is not a Sikh." She continued, "I am pretty sure I was a Sikh in my last life... Guru Ram Das touches my heart so much." So I asked, "Have you been to a Gurdwara before?" She said, "No. Sadly not. I don't know if there is a Gurdwara where I live." I told her that there a lots of Gurdwaras in Los Angeles area and that she should search on the Internet and visit one. I explained how the soul is fed at the Gurdwara through Keertan (singing of Gurbani), Simran (meditation) and recital of Gurbani, and how the body is fed through Langar. She never knew about Langar.

I then asked, "Do you read or know of Japji - the Song of the Soul?" She said, "No... I have not heard of that?" I then shared a story of how a Swedish lady heard Japji Sahib for the first time in her Yoga class and that led her to recite Japji Sahib everyday and eventually give up eating meat, drinking alcohol and cutting her hair, and eventually taking Amrit (initiation), despite not having any Sikhs live in her area. She seemed very curious and interested.

I then asked, "Have you heard of Sukhmani Sahib - the Psalm of Peace?" She said, "No." I said, "It was written by the son of Guru Ram Das Ji, Guru Arjan Dev Ji." She had huge smile on her face and said "Wow, it sounds lovely..." I shared a story of how a prisoner ended up keeping his Kes (hair), wearing a Dastaar (turban) and wanting to take Amrit. When I asked him what made you keep your Kes and start wearing a Dastaar, he said, "Sukhmani Sahib." Within one week of listening to Sukhmani Sahib and reciting along, his heart and mind changed and he got spiritual strength. At times he said he would listen to Sukhmani Sahib 3 or 4 times a day. The lady sounded very interested in how Bani is so powerful. 

The conversation had to end as meals were going to be served and she said, "Sorry, I have been to called to work. But its been really nice talking to you."

ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਲਈ ਸਿੱਖੀ ਵਰਦਾਨ | The Gift of Sikhi for my Grandfather...

In celebrating of Guru Har Krishan Sahib Ji's Gurpurb, below is a an article that I wrote about my grandfather's story of rediscovering Sikhi that was kindly translated into Punjabi by Bibi Amarjit Kaur (Belgium):

ਅੱਠਵੇਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੇ ਆਗਮਨ ਪੁਰਬ ਦੇ ਸ਼ੁਭ ਮੌਕੇ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ ਸੰਗਤਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਵੱਲ ਆਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਆ।

        ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਸਿੰਘ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ਼ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਸੀ।ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਦਿੱਲੀ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਬਰਤਾਨੀਆਂ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਵੀ ਇੱਥੇ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਸਵਰਗਵਾਸੀ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਸਿੱਖੀ ਪ੍ਰਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਗੰਭੀਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਾਬਤ ਸੂਰਤ ਸਨ ਪਰ ਫੌਜ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਮੀਟ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦੇ ਆਦੀ ਵੀ ਸਨ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਪਾਠ ਵੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। 

ਮੈਂ ਆਪ ਜੀ ਨਾਲ ੧੯੫੭ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਘਟੀ ਉਹ ਘਟਨਾ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਹਾਂ ਜਿਸਨੇ ਉਹਨਾ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਹਲੂਣਿਆਂ ਕਿ ਉਹ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸਿੱਖ ਬਣ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਦੋਸਤ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਸਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਨਾਮ ਦੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਬੇਟੀ ਸੀ ਜੋ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ਼ ਵਿੱਚ ਬਤੌਰ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਸੀ। 

੧੯੫੪ ਵਿੱਚ ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਦਾ ਆਪਣੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਾਥਣ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਹੋ ਗਿਆ।ਝਗੜਦਿਆਂ ਝਗੜਦਿਆਂ ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਐਨੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਚਿਲਲਾਈ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਜੋਤ ਹੀ ਚਲੇ ਗਈ।ਹੁਣ ਸਿਵਾਏ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਭਾਈ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਲਈ ਇਹ ਬੜੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਗਏਾ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਚੈੱਕ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਕਿਹਾ, "ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਅਫਸੋਸ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦਾ ਕੋਈ ਇਲਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ;ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦੇ ਰੋਗ ਦਾ ਕਾਰਣ ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ"। 

ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਵੱਖਰਿਆਂ ਵੱਖਰਿਆਂ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗਏ ਪਰ ਸਭ ਦਾ ਜਵਾਬ ਇੱਕੋ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਮਿਲਟਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਮੰਨਿਆਂ ਪ੍ਰਮੰਨਿਆਂ ਇਲਾਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਉਥੋਂ ਵੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਪੱਲੇ ਨਾਂ ਪਿਆ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਬੰਦਾ ਹਰ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਇੱਕ ਰਾਹ ਅਜੇ ਵੀ ਬਾਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਉਹ ਹੈ: 

ਸਗਲ ਦੁਆਰ ਕਉ ਛਾਡਿ ਕੈ ਗਹਿਓ ਤੁਹਾਰੋ ਦੁਆਰ ॥ 
ਬਾਂਹਿ ਗਹੇ ਕੀ ਲਾਜ ਅਸ ਗੋਬਿੰਦ ਦਾਸ ਤੁਹਾਰ ॥ 

ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ੁਭ ਚਿੰਤਕਾਂ ਨੇ ਕਈ ਹੋਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਸੰਤਾਂ ਕੋਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੇ ਦਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣਾ ਮੁਨਾਸਬ ਨਾਂ ਸਮਝਿਆ। ਸਾਰਾ ਹਫਤਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਨੇਮ ਨਾਲ ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਜਾਂਦੇ। 

ਇਹ ਉਹ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਥਾਨ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅੱਠਵੇਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਰਾਜੇ ਜੈ ਸਿੰਘ ਦੀ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਭਾਵਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਖ ਰੱਖ ਕੇ ਆਏ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਹੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਆਖਰੀ ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਬਿਤਾਏ। ਰਾਜਾ ਜੈ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਹ ਸਥਾਨ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਾਸਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਸਹਿਤ ਭੇਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਚੇਚਕ ਦਾ ਰੋਗ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਐਨੀ ਬਰਕਤ ਸੀ ਕਿ ਮਰੀਜ਼ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਉਣ ਲੱਗੇ। ਮਹਿਮਾਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਫੈਲਣ ਲੱਗੀ। ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਸਤਾਏ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਆਮਦ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਵਧਣ ਲੱਗੀ। ਭੀੜ ਜਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਦੁਖੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨਾਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਸੰਗਤਾਂ ਦੀ ਸੌਖ ਨੂੰ ਮੁਖ ਰੱਖ ਕੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਛੁਹ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਝਰਨਾਂ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਜਲ ਨੂੰ ਵਰਤ ਕੇ ਰੋਗੀਆਂ ਦੇ ਰੋਗ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਇਹ ਬਰਕਤ ਅੱਜ ਤੱਕ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਵਰਤ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਫੁਰਮਾਇਆ ਹੈ:-- 

ਸ੍ਰੀ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਧਿਆਈਐ ਜਿਸ ਡਿਠੇ ਸਭਿ ਦੁਖਿ ਜਾਇ। 

ਸਵੇਰੇ ਭਾਈ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਆ ਜਾਂਦੇ, ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਜੋੜਿਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੋਂ ਵਿਹਲੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਝਾੜੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ, ਉੱਥੋਂ ਵਿਹਲ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਬਰਤਨ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੇਵਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰਦਿਆਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਕੀਰਤਨ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰ ਕੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦੇ।

੧੯੫੪ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ੧੯੫੭ ਤੱਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਾਲਨਾ ਘਾਲਦਿਆਂ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹ ਗੱਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਰ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਨੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।ਰੱਬੀ ਭਾਣੇ ਵਿੱਚ ਰਾਜ਼ੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਦੋਨਾਂ ਪਿਉ ਧੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਅਰਪਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਰ ਵਾਰੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਪਿਉ ਅਤੇ ਧੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਕੀਰਤਨ ਸੁਨਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਾਗੀ ਸਿੰਘ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਕੀਰਤਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ:

ਜੋ ਮਾਗਹਿ ਠਾਕੁਰ ਅਪੁਨੇ ਤੇ ਸੋਈ ਸੋਈ ਦੇਵੈ ॥ 

ਨਾਨਕ ਦਾਸੁ ਮੁਖ ਤੇ ਜੋ ਬੋਲੈ ਈਹਾ ਊਹਾ ਸਚੁ ਹੋਵੈ ॥੨॥੧੪॥੪੫॥

(ਅੰਗ ੬੮੧) 

ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਹਲੂਣ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਪਿਤਾ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਪ੍ਰਤਖ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ"। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਭਰ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਐਹ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਬੇਟੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਅੰਨੀ ਹੀ ਸੀ ਹੁਣ ਝੱਲੀ ਵੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਇਸ ਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੋ ਮਹਾਂਰਾਜ"! ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਫੁਰਮਾਣ ਹੈ ਕਿ: 

ਜਿਸ ਕੇ ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਤੂੰ ਸੁਆਮੀ ਸੋ ਦੁਖੁ ਕੈਸਾ ਪਾਵੈ ॥

(ਅੰਗ ੭੪੯) 

ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਹੁਣ ਪਿਤਾ ਦਾ ਹੱਥ ਬੜੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਹਲੂਣਿਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ, "ਪਿਤਾ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਲਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸਿੱਧਾ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਹੈ"। ਹੁਣ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਜਾਪਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਝੱਲੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਸਗੋਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਰਹਿਮਤ ਉਸ ਤੇ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਬੇਟਾ ਜੇ,ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਹੁਣ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ"? ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਆਖਿਆ, " ਰੌਸ਼ਨੀ ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ...ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ.....ਅਤੇ ਹੁਣ ਇਹ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ"। ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ " ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ"।ਬੇਟੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ "ਨਹੀਂ ਪਿਤਾ ਜੀ ,ਇਹ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਡਰਦੀ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਵੀ ਨਾਂ ਦੇਖ ਸਕੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਜਾਏਗਾ"। 

ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਅੱਖਾਂ ਜਰੂਰ ਖੋਲ੍ਹੇ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਥ੍ਹੋੜੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਕਾਲਾ ਕਾਲਾ ਦਿਸਿਆ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਹੋਰ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਧੁੰਦਲਾ ਜਿਹਾ ਦਿਸਣ ਲੱਗਾ।ਹੁਣ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਧੰਨ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿੱਚ ਕੀਰਤਨ ਸ਼੍ਰਵਣ ਕਰ ਰਹੀ ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ। "ਪਿਤਾ ਜੀ ਮੈਂ ਹੁਣ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਗਈ ਹੋਈ ਨਜ਼ਰ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ", ਗੁਰਮੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹੜਬੜਾ ਕੇ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਬੋਲ ਕੇ ਖਲਬਲੀ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ ਕਿ "ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ,ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ..." ਇਸ ਸਾਰੇ ਰੌਲੇ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਇੱਕ ਸੇਵਾਦਾਰ ਉੱਠ ਕੇ ਭਾਈ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀ ਕੀ ਹੈ? ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਪਰੀ ਸਾਰੀ ਹੱਡਬੀਤੀ ਸੁਣਾਈ। ਕਹਾਣੀ ਜਾਨਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਨੇ ਗੁਰੂ ਮਹਾਂਰਾਜ ਅੱਗੇ ਮਿਲ ਕੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਕਤੀ। 

ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਸਿੱਧੇ ਭਾਈ ਮਨੋਹਰ ਸਿੰਘ ਮਠਿਆਈ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਏ। ਲੱਡੂਆਂ ਦਾ ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਡੱਬਾ ਖ੍ਰੀਦ ਕੇ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੇ। ਬੂਹੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਉਹਨਾ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਪਾਸੋਂ ਜਦੋਂ ਸਾਰੀ ਹੋਈ ਬੀਤੀ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਅਸਚਰਜ ਵਡਿਆਈ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਹਲੂਣਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਮੀਟ ਸ਼ਰਾਬ ਛੱਡਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਕੇ ਬਾਣੀ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਸਾ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਉਹ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸੁਖਮਨੀ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਦੇ,ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਕੀਰਤਨ ਕਰਦੇ ਉੱਥੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਸਹਿਜ ਪਾਠ ਵੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। 

ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬਾਬਾ ਜੀ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇੱਕਲੇ ਹੀ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਵਾਸੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਚਿੱਠੀ ਪੱਤਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਅਕਸਰ ਹੀ ਆਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਿੱਥੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਸਵਾਰਦੇ ਉੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਸੀਹਤ ਕਰਦੇ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰਨਗੇ ਅਤੇ ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਿਬ ਪੜ੍ਹਣਗੇ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਬਖਸ਼ਣਗੇ। 

ਦਾਸ,

ਮਨਵੀਰ ਸਿੰਘ 

[Poem] ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ || Meri Maa Boli || Mother Language

ਕੈਂਪ ਪਰਗਾਸ (ਨਿਊ ਯੋਰਕ) ੨੦੧੯ । Camp Pargaas (New York) 2019

From 27th to 29th June 2019, Camp Pargaas was held at Glen Cove Gurdwara Sahib, New York (USA). This was the first-ever camp held by Camp Pargaas, and was a very memorable and inspirational 2 days. Approximately 70 people attended the camp, which was aimed at the 16+ age group. Bhai Jagjit Singh Ji, Bhai Gagandeep Singh Ji, Bhai Harpreet Singh Ji and the rest of the Sevadaar team did an amazing job.

The main theme of the camp was Sangat. The power of doing Sangat with the Guru, the benefits of Saadh Sangat and the harmful effects of negative Sangat were discussed during the camp in light of Gurbani. Unlike the usual camp talks, this camp had professional Gursikhs that were successful at university and in the current work-field to share how to be successful and the best one can be in education, studies and succeed in a job that can help the Panth. Campers were guided on how to improve their grades in their studies and made to think about their future worldly goals as well as spiritual goals.

Some photos from the camp:

Sevadaars making Langar for campers

First day ice-breaker

First day ice-breaker

 Workshop on the importance of Guru and having Sangat of the Guru

 

Prakaash Di Seva

 Workshop on the importance of good and bad Sangat

 Evening Kirtan

 Langar

 Sukhaasan Prakaash Seva workshop

Degh Seva workshop

 Rehraas Sahib

Evening Kirtan

Kitchen Seva

Gatka workshop

 Group photo with Gatka Ustaad Ji - Dr Deep Singh (President of Gatka Federation USA & Convener of World Gatka Federation), and Veer Sarabveer Singh Ji (New Jersey)

 Gatka workshop

Gatka workshop

Evening Divaan - Rehraas Sahib and Kirtan

 Sukhaasan Seva

Bonfire and Sakhi night

Morning Divaan Simran

Workshop on good and bad Sangat

Langar

 Workshop continued

 Evening Kirtan

 

Evening Kirtan 

 Bhai Sahib is from Texas and gave a talk on Sangat and Gurbani

 Sangat during workshop

 Bhai Sahib's presentation

 Group discussions

Groups feeding back to the Sangat

 Talk by young professional on importance of education

 Education and Sikhi workshop

 Successful proffesionals sharing their tips for success

 Campers in smaller groups looking at how they can improve their grades and what they need to get in order to get to their desired university

 The youth at the camp were well-behaved and grounded individuals that all had a thirst to progress in Sikhi

 Satguru Ji

 Bhai Jagjit Singh Ji doing Kirtan at end divaan

 Ardaas

 End Divaan

Bhai Jaswinder Singh Ji and their Singhni, Bhenji Miwa Kaur Ji who is Japanese origin.

[Poem] Khalsa Raaj - We were once rulers...

Effects of False Beauty...

 

 ਬਾਬਾ ਹੋਰੁ ਪੈਨਣੁ ਖੁਸੀ ਖੁਆਰੁ ॥      

Such pleasures of dressing up are detrimental,     
ਹੇ ਭਾਈ !ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਪਹਿਨਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਤੇ ਚਾਉ ਖ਼ੁਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ    

ਜਿਤੁ ਪੈਧੈ ਤਨੁ ਪੀੜੀਐ ਮਨ ਮਹਿ ਚਲਹਿ ਵਿਕਾਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥      

wearing which, the body suffers, and sinful or corrupt thoughts enter the mind. ||1||Pause||      

ਜਿਸ ਪਹਿਨਣ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਦੁਖੀ ਹੋਵੇ, ਤੇ ਮਨ ਵਿਚ ਭੀ ਭੈੜੇ ਖ਼ਿਆਲ ਤੁਰ ਪੈਣ, ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਪਹਿਨਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਤੇ ਚਾਉ ਖ਼ੁਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ।੧।ਰਹਾਉ।

(Siree Raag M:1, Ang 16)

ਗੁਰੂ ਅਰਜੁਨ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਬਾਰੇ ਗੁਝੇ ਸਚ। Real Story of Martyrdom of Guru Arjun Sahib

The Truth Behind Meat...

WARNING: Disturbing Content. Viewer Discretion is Advised. Farm to Fridge: Help Expose the Truth Using the Power of Video "Mercy For Animals (MFA) recently released their most powerful and important video yet. It's called Farm To Fridge. Please watch and share".

ਕਬੀਰ ਜੋਰੁ ਕੀਆ ਸੋ ਜੁਲਮੁ ਹੈ ਲੇਇ ਜਬਾਬੁ ਖੁਦਾਇ ॥ 

ਦਫਤਰਿ ਲੇਖਾ ਨੀਕਸੈ ਮਾਰ ਮੁਹੈ ਮੁਹਿ ਖਾਇ ॥੨੦੦॥ 

“O Kabeer! It is tyranny to use force to kill; the Lord shall call you to account (for the tyranny committed). When the account is called for (in the world hereafter), the individual is strucken on their face and beaten (for repaying their Karma). ||200||” 

ਕਬੀਰ (ਜੀ ਆਖਦੇ ਹਨ ਕਿ) ਜੋ ਜ਼ੋਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਜ਼ੁਲਮ ਹੈ, (ਕੀਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦਾ) ਜਵਾਬ ਰਬ ਲਵੇਗਾ।(ਜਦ) ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਲੇਖਾ (ਵਹੀ ਖਾਤਾ) ਨਿਕਲੇਗਾ (ਤਾਂ ਕੀਤੇ ਜੁਲਮ ਬਦਲੇ ਮਨੁੱਖ) ਮੂੰਹੋ ਮੂੰਹ ਮਾਰ ਖਾਏਗਾ।੨੦੦। 

(Sri Guru Granth Sahib Ji – Ang 1375)

ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ । The voice for freedom strengthens in Punjab...

Many people have said that only Sikhs outside India want Khalistan. However, during the past week I have seen many videos of Sikhs in India, young and old boldly respectfully and honourably raising slogans for Khalistan fearlessly with the Punjab Police walking past. Perhaps the voice was unheard before, but now it seems to be getting louder and louder. Even the SGPC appointed Head of Akal Takhat, Giani Harpreet Singh, said in a media statement that if someone gives Khalistan we should accept it.

It seems people want to live in a country in which all people, irrespective of religion, are safe to live; to live in a country where, no place or worship or sacred text is attacked and violated; to live in a country where justice is the same for all religions, genders and classes; to live in a country that welcomes all and shares it wealth equally; to live in a country where no one is treated as a second class citizen; and to live in a country which is not robbed of its electricity, water and revenues by outside states. In Gurbani, such a country is called “Begum-puraa”, the place without sorrow or sadness. 

ਬੇਗਮ ਪੁਰਾ ਸਹਰ ਕੋ ਨਾਉ ॥ 
Begumpura, 'the place without sorrow', is the name of the town. 

ਦੂਖੁ ਅੰਦੋਹੁ ਨਹੀ ਤਿਹਿ ਠਾਉ ॥
There is no suffering or anxiety there. 

ਨਾਂ ਤਸਵੀਸ ਖਿਰਾਜੁ ਨ ਮਾਲੁ ॥ 
There are no troubles or taxes on commodities there. 

ਖਉਫੁ ਨ ਖਤਾ ਨ ਤਰਸੁ ਜਵਾਲੁ ॥੧॥ 
There is no fear, no danger of committing sin or downfall there. ||1|| 
(Gauree Bhagat Ravidaas Ji, Ang 345) 

Is it possible? Yes. This was the reality of the Khalsa Raaj led by Baba Banda Singh Ji Bahadar and the Raaj of Shere-E-Punjab Raja Ranjeet Singh Ji. In both periods of times, Sikhs were a minority, but won the hearts of the majority (non-Sikhs) through their sincerity, love, honour, integrity, pure moral character and undying faith in the Guru’s teachings. May Satguru Ji bless us with these virtues and high character that we can earn Divine-Grace and help make a more happier, safer and godlier place where all irrespective of belief, creed or gender can feel valued as a fellow human, fellow brother and sister and enjoy the glow of the God-given right of freedom.